Το σχέδιο επικοινωνιακής διαχείρισης της υπόθεσης Κώστα Αχ. Καραμανλή από το Μέγαρο Μαξίμου είναι πλέον ξεκάθαρο και προσεκτικά μελετημένο. Από την πλήρη στήριξη και τα δημόσια χειροκροτήματα για τον βουλευτή Σερρών και πρώην Υπουργό Μεταφορών, περάσαμε στη σιωπηρή αποστασιοποίηση, στην αποδόμηση και τελικά στην πολιτική του απομόνωση. Ωστόσο, αυτή η μεταστροφή δεν είναι χωρίς όρους.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται έτοιμη να αποδεχθεί την άρση ασυλίας του Καραμανλή και να μην εμποδίσει την ποινική δίωξή του για κακούργημα, υπό έναν βασικό όρο: να υπάρξει σχετικό αίτημα από την αντιπολίτευση. Δεν είναι μια αυθόρμητη πράξη αυτοκάθαρσης, αλλά ένας υπολογισμένος χειρισμός με διπλό στόχο. Από τη μία, να μην εκτεθεί πολιτικά αρνούμενη κάτι που εκ πρώτης όψεως δείχνει αυτονόητο, κι από την άλλη, να ποντάρει στην κατάρριψη της κατηγορίας από το δικαστικό συμβούλιο, ώστε να αποφύγει τις ουσιαστικές συνέπειες.
Επιπλέον, το κυβερνητικό επιτελείο φαίνεται να προετοιμάζει και το αφήγημα της επόμενης μέρας: θα προβάλει την επίφαση υπευθυνότητας, λέγοντας πως δεν συμφωνούσε με το αίτημα, αλλά «για να μη λένε» – όπως συνέβη στην περίπτωση Τριαντόπουλου – το αποδέχτηκε. Έτσι, το Μαξίμου διατηρεί την ψευδαίσθηση θεσμικής ευαισθησίας, αποφεύγοντας ταυτόχρονα την πολιτική φθορά μιας κατά μέτωπον σύγκρουσης με την κοινή γνώμη και τις απαιτήσεις για δικαιοσύνη στην τραγωδία των Τεμπών.
