Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να βρίσκεται για άλλη μια φορά αποξενωμένη από την κοινωνία και να αδυνατεί να κατανοήσει την ατμόσφαιρα που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Κάθε φορά που κάνει κάποιο λάθος και το συνειδητοποιεί, η αντίδρασή της είναι σχεδόν πάντα η ίδια: στην αρχή αμφιταλαντεύεται, μετά προσπαθεί να το αναγνωρίσει δημόσια και να το διορθώσει, αλλά όταν περνάει λίγος καιρός, επαναλαμβάνει το λάθος με την ίδια εμμονή. Αυτός ο κύκλος έχει συμβεί επανειλημμένα με τις πολιτικές της κυβέρνησης, χωρίς να φαίνεται να υπάρχει μια πραγματική διορθωτική πορεία ή να αναγνωρίζεται η αντίδραση της κοινωνίας.
Η πρώτη περίπτωση που ανέδειξε αυτή την αποξένωση ήταν το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Μετά τις ευρωεκλογές, υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη δήλωσαν με πάθος ότι το θέμα αυτό δεν είχε προκαλέσει κανένα πρόβλημα στη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο, μετά από κάποιο διάστημα και αφού μετρήθηκαν οι πολιτικές συνέπειες αυτής της απόφασης, ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε ότι η επιλογή αυτή είχε προκαλέσει φθορά στην εικόνα του κόμματος. Αν και δεσμεύθηκε ότι το θέμα δεν θα επανερχόταν στην πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης, φαίνεται ότι με την πάροδο του χρόνου, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται, όπως αποδεικνύεται από την υπόθεση της Εθνικής Πινακοθήκης και της βεβήλωσης θρησκευτικών συμβόλων.
Η δεύτερη σημαντική περίπτωση αφορά την φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών με το τεκμαρτό εισόδημα, η οποία αρχικά είχε παρουσιαστεί ως μια μεγάλη μεταρρύθμιση. Η κυβερνητική προπαγάνδα για αυτή τη φορολόγηση, η οποία θεωρήθηκε αναγκαία για την ενίσχυση των δημοσίων εσόδων, αποδείχθηκε προβληματική, καθώς ο φόρος αυτός είχε σοβαρές επιπτώσεις στην εκλογική επιρροή της Νέας Δημοκρατίας. Παρά τις υποσχέσεις για διορθώσεις, αυτές δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και η φορολόγηση συνεχίστηκε χωρίς να αποφέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Παρά την ανακοίνωση υπερπλεονάσματος της τάξεως των 11 δισεκατομμυρίων ευρώ, αποκαλύφθηκε ότι η συγκεκριμένη φορολόγηση απέφερε μόλις 500 εκατομμύρια ευρώ στα δημόσια ταμεία, γεγονός που αποδεικνύει ότι η κυβερνητική πολιτική δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και απέφερε πολύ μικρότερο όφελος από το αναμενόμενο.
Η τρίτη περίπτωση που επιβεβαιώνει την τάση αυτή ήταν πρόσφατη και αφορούσε την απόφαση της Εθνικής Πινακοθήκης να αναρτήσει πίνακες που, κατά πολλούς, προσβάλλουν και βεβηλώνουν τα θρησκευτικά σύμβολα και πρόσωπα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως την εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Οι πίνακες αυτοί είχαν δημιουργηθεί από φιλελεύθερους δωρητές της Πινακοθήκης, οι οποίοι άσκησαν πιέσεις, χρησιμοποιώντας απειλές, για να επιβάλλουν την αναρτησή τους, επικαλούμενοι την ελευθερία της τέχνης. Η αντίδραση της κυβέρνησης και του υπουργείου Πολιτισμού ήταν αμήχανη και αδύναμη, καθώς δεν αναγνώρισαν την κοινωνική αναστάτωση που προκλήθηκε. Η στάση της κυβέρνησης δείχνει ότι υπάρχει μία τάση υπεράσπισης των δικαιωμάτων άλλων κοινωνικών ομάδων, όπως των ΛΟΑΤΚΙ, των γυναικών και των ζώων, αλλά όταν πρόκειται για τα δικαιώματα των Ορθόδοξων χριστιανών, αυτά φαίνεται να υποτιμούνται και να αγνοούνται.
Αυτό που είναι ακόμα πιο ανησυχητικό για την κυβέρνηση είναι ότι, παρά τις διαβεβαιώσεις που είχε δώσει στο παρελθόν περί σεβασμού στις θρησκευτικές ευαισθησίες, φαίνεται να αγνοεί την οργή που επικρατεί στους κόλπους της ελληνικής εκκλησίας και της κοινωνίας γενικότερα. Ιερείς σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, εκφράζοντας ανοιχτά την αντίθεσή τους με τη στάση της κυβέρνησης, ζητούν από την Εκκλησία της Ελλάδος να πάρει θέση και να μην σιωπά σε τέτοια ζητήματα. Οι ιερείς, που μέχρι τώρα κρατούσαν συγκρατημένη στάση και απέφευγαν να ταυτιστούν με πολιτικά κόμματα, τώρα θεωρούν ότι η σιωπή τους τους εκθέτει απέναντι στους πιστούς, οι οποίοι δυσφορούν για τη συνεχιζόμενη παραμέληση των θρησκευτικών τους δικαιωμάτων και συμβόλων.
Η κυβέρνηση, αν και είχε δεσμευτεί για τον σεβασμό στις θρησκευτικές παραδόσεις της χώρας, δεν έχει κατανοήσει τη σημασία που έχουν τα θρησκευτικά σύμβολα για τους πιστούς και τον ρόλο που παίζουν στην ελληνική κοινωνία. Η απομάκρυνση της κυβέρνησης από τις παραδοσιακές αξίες και τη θρησκευτική ταυτότητα του ελληνικού λαού φαίνεται να δημιουργεί όλο και μεγαλύτερη δυσαρέσκεια, την οποία ενδέχεται να αντιληφθεί αργά και με σοβαρές συνέπειες για την πολιτική της πορεία. Η σιωπή της Εκκλησίας της Ελλάδος και η αδυναμία του Μαξίμου να κατανοήσει την αυξανόμενη δυσαρέσκεια, ενδέχεται να οδηγήσουν σε σοβαρές πολιτικές συνέπειες, καθώς το πολιτικό παιχνίδι μετατοπίζεται πλέον στη βάση και όχι στην κορυφή.
Η κυβέρνηση, αν και συνεχίζει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων, φαίνεται να έχει χάσει την επαφή με την παραδοσιακή της βάση, η οποία, ενδεχομένως, θα εκφράσει την αντίθεσή της στις κάλπες. Οι ιερείς και οι πιστοί, αν και μέχρι τώρα είχαν αποστασιοποιηθεί από την πολιτική, αρχίζουν να εκφράζουν δημόσια τη δυσαρέσκειά τους για την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία αγνοεί ή υποτιμά τις θρησκευτικές τους ευαισθησίες. Αυτό το φαινόμενο δεν αφορά μόνο το πολιτικό πεδίο, αλλά και το θεολογικό, καθώς η αίσθηση ότι οι θρησκευτικές αξίες και σύμβολα υποβαθμίζονται, δημιουργεί μια σιωπηλή, αλλά ισχυρή επανάσταση που θα έχει τις συνέπειες της στο μέλλον.
Αν η κυβέρνηση συνεχίσει να αγνοεί αυτή τη δυσαρέσκεια και να παραβλέπει τις θρησκευτικές ευαισθησίες των πολιτών, μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια πολιτική και κοινωνική έκρηξη που δεν θα μπορεί να ελέγξει. Το μέλλον θα δείξει αν αυτή η αποξένωση από τις παραδοσιακές αξίες και τις θρησκευτικές ανάγκες της κοινωνίας θα έχει τη δυναμική να επηρεάσει το πολιτικό τοπίο και τις εκλογικές επιδόσεις της Νέας Δημοκρατίας.
