Αρχές της δεκαετίας του 1980. Το Μεξικό χαράσσει την πορεία του ως πρότυπο μιας διεφθαρμένης χώρας. Ο λαός, εξαντλημένος από την καυτή μεξικανική ζέστη, σκάβει την άγονη γη, προσπαθώντας να βρει μια σταγόνα επιβίωσης, ενώ η πολιτική ελίτ του τόπου προσκυνά το καρτέλ των ναρκωτικών, αναδεικνύοντας την κόκα και τη μαριχουάνα σε βασικά εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας.
Τα χρήματα κυλούν ασταμάτητα, αλλά μαζί τους και το αίμα αθώων και ενόχων, καθ’ οδόν προς την ανέγερση ενός σάπιου και διεφθαρμένου κράτους. Στην καρδιά αυτής της αθλιότητας βρίσκονται οι δήθεν συντηρητικοί πολιτικοί, οι οποίοι ενώ δημοσίως υπόσχονται μια κανονισμένη και ευνομούμενη κοινωνία, στο παρασκήνιο διαπραγματεύονται με τους βαρόνους των καρτέλ για το ποιος θα αναδειχθεί κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή.
Και φυσικά, το κράτος είναι πάντα ο νικητής, για ευνόητους λόγους. Και κάπως έτσι, το πάρτι των λίγων ξεκινά.
Απίστευτη χλιδή και ευημερία για τη μικρή ελίτ της διαφθοράς, την ίδια στιγμή που η λαϊκή πλειοψηφία παραμένει καταπτοημένη και πεινασμένη, περιμένοντας τον «σωτήρα» που ποτέ δεν έρχεται. Κάθε φορά που η κοινωνική ένταση φτάνει στα όριά της, οι κουμανταδόροι του σκότους δίνουν εντολή στους sicarios να σκορπίσουν τον θάνατο, επιτρέποντας στην ολιγαρχία να συνεχίσει αδιάκοπα την εκμετάλλευση του λαού και της χώρας.
Ακόμα και όταν στήνονται κάλπες, η διαδικασία της επανεκλογής είναι εξαιρετικά απλή: οι έμπιστοι δημοσκόποι δημοσιεύουν ψεύτικες έρευνες, παρουσιάζοντας τους ηγέτες ως κυρίαρχους του παιχνιδιού, προκειμένου να εδραιώσουν την ήττα στην ψυχολογία των πολιτών, και να τους πείσουν να μείνουν απογοητευμένοι και αδρανείς, καθώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Και αν, ενδεχομένως, προκύψει κάποιος κίνδυνος για την εξουσία, το «απαραίτητο» μέτρο είναι η βία, με τα όπλα να μιλούν για την αποκατάσταση της «τάξης».
Αυτό το σκηνικό δεν φαίνεται να έχει αλλάξει σημαντικά μέχρι σήμερα.
Αν κάνετε μια απλή προσομοίωση, με αναλογίες, θα διαπιστώσετε με λύπη την «μεξικανοποίηση» της Ελλάδας. Το πιο τραγικό είναι ότι, παρόλο που το Μεξικό βασίζεται στο εμπόριο ναρκωτικών για να ενισχύσει την οικονομία του, εδώ οι τοπικοί «κουμανταδόροι» δεν παράγουν τίποτα, παρά μόνο καταναλώνουν και καταστρέφουν.
Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι στο Μεξικό ενίοτε εμφανίζονται και «σωτήρες». Στην Ελλάδα, όμως, αυτό το φαινόμενο παραμένει ανύπαρκτο, αφήνοντας τον δρόμο ανοιχτό στην βάρβαρη ελίτ της χώρας να συνεχίσει αδιατάρακτα το «έργο» της. Κάνοντας τη νύχτα μέρα και μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα απέραντο σκοτάδι κατάθλιψης, στον απόηχο της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που έχει προκαλέσει η δεκαπενταετής πολιτική των συστημικών κομμάτων.
Εθνομηδενισμός, εκποίηση των εθνικών πόρων και του πλούτου της χώρας, με μοναδικό σκοπό το προσωπικό όφελος των συστημικών κομμάτων και των παρατρεχάμενών τους, ενώ τα ΜΜΕ, πλήρως ελεγχόμενα, σκορπίζουν την πανούκλα της ηττοπάθειας, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν θα ανασταλεί το πάρτι των αφεντικών τους.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι, αντί να υπάρξει πραγματική αντίσταση και ανατροπή της κατάστασης, οι πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν τον «πατριωτισμό» έχουν πολλές ευκαιρίες να «ρίξουν» την κυβέρνηση, αλλά ποτέ δεν το κάνουν. Γιατί άραγε; Μα γιατί το «γλέντι» της εξουσίας είναι πολύ πιο γλυκό για τους ίδιους.
Στο τέλος, το πιθανότερο είναι ότι θα επιστρέψουν στην εξουσία, για να ολοκληρώσουν την καταστροφή της χώρας και να ενισχύσουν τα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης. Αν η καταστροφή ολοκληρωθεί με την εφαρμογή του διαβόητου σχεδίου Πισσαρίδη, που θα κάνει το λαό σκλάβο σε πέντε ή δέκα ισχυρούς επιχειρηματίες, η αλλαγή ηγεσίας δεν θα αργήσει, με κάποιον νέο «ηγέτη» να αναλαμβάνει την ηγεσία για να ξεκουράσει τον προηγούμενο.
Το παιχνίδι είναι εξαρχής στημένο και προδιαγεγραμμένο. Μην εκπλαγείτε αν δούμε επιστροφή παλιών προσώπων, όπως του Σαμαρά ή των Καραμανλήδων, που ίσως και να σιωπήσουν για να προστατεύσουν την οικογένειά τους από νομικές συνέπειες. Το σκηνικό είναι πλήρως ελεγχόμενο και προδιαγεγραμμένο.
Και, ενώ το 20% θα συνεχίζει να κυβερνάει το 80%, η κοινωνία θα συνεχίσει να παρακολουθεί την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, ελπίζοντας σε έναν «σωτήρα» που, δυστυχώς, δεν πρόκειται να φανεί.
Η πατρίδα χρεώνεται για να χρηματοδοτούνται τα κόμματα που την οδηγούν στην καταστροφή. Και αν μπορούμε να πάρουμε δάνειο για να σώσουμε το έθνος, γιατί όχι; Αν και τα μέτρα αυτά είναι απλώς μία ιδέα, όπως η κυβέρνηση του Όρμπαν στην Ουγγαρία, που θεσμοθετεί ισόβια απαλλαγή από φόρους για τις γυναίκες που θα αποκτούν τουλάχιστον δύο παιδιά, τότε κάτι αντίστοιχο ίσως να χρειάζεται και στην Ελλάδα. Ειδικά όταν αντιμετωπίζουμε μια δραματική μείωση του πληθυσμού και τη συνεχιζόμενη απειλή του εκφυλισμού του έθνους.
Η οικογένεια, η μητρότητα και η πατρότητα πρέπει να επανατοποθετηθούν ως αξίες. Όχι να ζούμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για το σύνολο, για το έθνος μας.
