Γράφει ο
Ν. Κυριακάκης
Παρακολουθώντας τις τελευταίες ανακοινώσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για τα μέτρα στήριξης των χαμηλοσυνταξιούχων, δεν μπορώ παρά να εκφράσω την απογοήτευσή μου. Η θεωρητική πρόθεση για στήριξη καταρρέει μπροστά σε έναν απαράδεκτο διαχωρισμό που εξ ορισμού αναιρεί την έννοια της δικαιοσύνης: Όταν μιλάμε για χαμηλοσυνταξιούχους, αναφερόμαστε σε όλους όσοι λαμβάνουν σύνταξη κάτω των 600 ευρώ. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση προχώρησε σε έναν νέο διαχωρισμό, εξαιρώντας από τα μέτρα τους ανθρώπους με αναπηρία – μια επιλογή αδιανόητη και απάνθρωπη, τη στιγμή που αυτοί έχουν σαφώς τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Από τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, θεωρώ ότι οι φοροελαφρύνσεις θα μπορούσαν πραγματικά να προσφέρουν μια ουσιαστική ανάσα στους πολίτες. Όμως, πρέπει να είναι ουσιαστικές και όχι επικοινωνιακά τρικ, ρίχνοντας “στάχτη στα μάτια” των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν με πενιχρά εισοδήματα. Μικρές και αποσπασματικές ενισχύσεις δεν αρκούν όταν το κόστος ζωής έχει εκτοξευτεί σε όλους τους τομείς – από τα τρόφιμα και την ενέργεια μέχρι τις βασικές υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας.
Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι πολιτικές κινήσεις δεν συνιστούν ουσιαστική βοήθεια. Πρόκειται καθαρά για κινήσεις εντυπωσιασμού, χωρίς πραγματικό αντίκρισμα στην καθημερινότητα των πολιτών, οι οποίοι στενάζουν οικονομικά και νιώθουν ασφυξία σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Η κοινωνία δεν έχει ακόμα ξεσπάσει δυναμικά σε αντιδράσεις – κι αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί απορία, βλέποντας καθημερινά, μέσα από τη δημοσιογραφική μου δουλειά και το ρεπορτάζ, τη γενικευμένη οικονομική αναστάτωση. Ίσως ο κόσμος έχει κουραστεί να ελπίζει ή ίσως φοβάται πως καμία φωνή δεν θα ακουστεί.
Αν μπορούσα να προτείνω μέτρα ουσιαστικής στήριξης, θα ξεκινούσα από τη μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και γενικότερα από την αναθεώρηση του συντελεστή ΦΠΑ, που σήμερα βρίσκεται στο εξοντωτικό 24%. Είναι αδιανόητο σε μια χώρα με τόσο μεγάλο πρόβλημα ακρίβειας να φορολογούνται τα βασικά είδη διαβίωσης σχεδόν όσο και τα είδη πολυτελείας. Επιπλέον, από τη στιγμή που οι συναλλαγές περνούν σχεδόν αποκλειστικά μέσα από POS, θα ήταν πολύ πιο δίκαιο να υπάρχει ένα πλαίσιο όπου τα αναγκαία έξοδα –ανάλογα με τα έσοδα– να είναι αφορολόγητα, και να φορολογείται μόνο η πραγματική αποταμίευση. Έτσι θα υπήρχε πραγματική ανακούφιση και κίνητρο για ανάπτυξη.
Η στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων δεν μπορεί να είναι διαχωριστική, να αποκλείει τους πιο ευάλωτους ή να περιορίζεται σε ημίμετρα που δεν λύνουν το βασικό πρόβλημα της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Χρειάζονται τομές, θάρρος και, πάνω από όλα, ανθρωπιά.
