Πολιτική: Στις 18 Μαΐου ζήσαμε και αυτό: η ΑΔΕΔΥ-συνδικαλιστικός φορέας των δημόσιων υπαλλήλων- έκανε απεργία, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, με αίτημα την οριζόντια αύξηση κατά 10% των μισθών τους.
του Θεόδωρου Στάθη
Δεν διευκρίνιζε εάν αυτό αποτελεί το μπόνους που προβλέπεται για τις μεγάλες αποδόσεις της στο δημόσιο, ή αποτελεί, απλώς, κάτι τι επιπλέον του μπόνους. Ούτε φάνηκε να ζητούσε, για λόγους αλληλεγγύης, παρόμοιες αυξήσεις και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Το τελευταίο ίσως να συνέβη καθότι δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές της.
Στην παράσταση αυτή κοντά σύμπασα και η λεγόμενη προοδευτική αντιπολίτευση με τους βουλευτές της, ως εκπρόσωποι των κομμάτων τους, να δηλώνουν την πλήρη αποδοχή όλων των αιτημάτων της ΑΔΕΔΥ, ένα εκ των οποίων ήταν και χιλιάδες πρόσθετες νέες προσλήψεις στο δημόσιο για να το καταστήσει ακόμα πιο αποδοτικό. Δεν θα έμπαινα στον κόπο να σχολιάσω το δρώμενο, εάν αυτό συνέβαινε σε περίοδο μη προεκλογική!
Σε ένα καπιταλιστικό καθεστώς αυτή είναι η δουλειά του συνδικαλισμού, ο οποίος, βέβαια, έτσι όπως μάχεται κατακερματισμένος, συμβάλει και αυτός μαζί με το σύστημα στην άδικη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Όμως, το δρώμενο έλαβε χώρα μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, όπως αναφέρω παραπάνω, και αυτό με ενόχλησε που έβλεπα τους πολιτικούς, ανάμεσά τους και κάποιοι εξ αυτών πολύ νέοι, να κάνουν μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα και χωρίς ντροπή, γιατί η πράξη τους αυτή αποτελεί ένα είδος χρηματισμού των μελών της ΑΔΕΔΥ με 1,5 δις ευρώ ετησίως (125 εκ. ευρώ μηνιαίως) μόνον με την οριζόντια αύξηση των μισθών, με αντάλλαγμα την ψήφο τους.
Λυπάμαι πολύ για την φοβερή αυτή ηθική κατάπτωση του πολιτικού συστήματος, όπου όλα αυτά γίνονται χωρίς να ιδρώνει κανενός αυτί. Και μετά μας προξενεί κατάπληξη που βλέπουμε και τους νέους μας να συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο. Τι ηθικό παράδειγμα βιώνουν, ώστε να συμπεριφέρονται αλλιώτικα;
Το εν λόγω δρώμενο μου θύμισε την ρύση του Χαρίλαου Τρικούπη: «Για να πάει μπροστά η Ελλάδα πρέπει να απελευθερώσουμε τους πολιτικούς από τους πολίτες». Βασικά εννοούσε για να πάει μπροστά η Ελλάδα θα πρέπει να τελειώνουμε με τις αιτίες που παράγουν αυτή τη διαπλοκή, όπου η μια πλευρά εκβιάζει την άλλη.
Βέβαια, η ασθένεια αυτή δεν είναι μόνον ελληνική, είναι πλανητική. Σε άλλο άρθρο μου ανέφερα στοιχεία του ΟΗΕ για το παραγόμενο μαύρο χρήμα, το οποίο ανέρχεται σε 1,5 τρις δολάρια ετησίως και από το οποίο το 1 τρις χρησιμοποιείται υπό μορφή επενδύσεων για εξαγορά κρατικών αξιωματούχων. Μια μελέτη του Lawrence Lessing, Καθηγητής του Χάρβαρντ, για τον οργανισμό περί ηθικής του πανεπιστημίου, ονόματι SAFRA, καταλήγει στα εξής στοιχεία: Για την εκλογή του καθενός εκπροσώπου του αμερικανικού Κογκρέσου οι φαρμακευτικές και χημικές εταιρείες των ΗΠΑ επένδυσαν σε κάποια προηγούμενη προεκλογική περίοδο 120 χιλιάδες δολάρια, με απόδοση της επένδυσης να ανέρχεται σε 220 δολάρια για κάθε δολάριο που επένδυσαν.
Ένας πρώην υπουργός εργασίας των ΗΠΑ, ονόματι Robert Reich, στο βιβλίο του με τίτλο; Saving Capitalism for the Many, not the Few προτείνει να αφαιρεθεί το χρήμα από την πολιτική και εισηγείται κάποια μέτρα που δεν μπορούν, φυσικά, να αποδώσουν, γιατί αφήνει άθικτα τα μέσα, δηλαδή τις αιτίες, που παράγουν τη διαπλοκή στην πολιτική.
Το χρήμα πρέπει να αφαιρεθεί από την πολιτική και αυτό είναι πολύ εύκολό να συμβεί εάν χρησιμοποιηθούν τα μέσα που εισηγούμαι για την ανάδειξη των κομματικών αξιωματούχων στα κομματικά όργανα, καθώς και για την διαμόρφωση της αντιπροσωπευτικής και δημοκρατικής σύνθεσης των ψηφοδελτίων για όλα τα είδη νομοθετικών σωμάτων-Βουλή και περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια- (Βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων, βραβευμένο βιβλίο από την Ακαδημία Αθηνών).
Υπάρχει εναλλακτική στο σημερινό πολιτικό σύστημα;
Με αφορμή το άρθρο του Γιώργου Σκλαβούνου στο SLpress.gr με τίτλο: “Η εποχή της ελλειμματικής δημοκρατίας” μου δίνεται μια επιπλέον δυνατότητα να αναδείξω τις αιτίες που προκαλούν αυτό το διαχρονικό πρόβλημα και με ποιους θεσμούς-μέσα είναι δυνατόν να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Άλλωστε και ο συγγραφέας του εν λόγω άρθρου, καταγράφοντας διαπιστώσεις που έκαναν και άλλοι κάνα-δυο αιώνες πριν, αναδεικνύει τη διαχρονικότητα του ιδίου φαινομένου που είναι προφανώς και εξελισσόμενο.
Ακόμα και θέση γερουσιαστή στις ΗΠΑ είχε εξασφαλιστεί στο παρελθόν με το ποσό των 250 χιλιάδων δολαρίων από κάποιο βιομήχανο. Τώρα τέτοια ποσά και μεγαλύτερα διατίθενται από τις εταιρείες για την εκλογή σχεδόν όλων των εκπροσώπων του Κογκρέσου των ΗΠΑ. Ο λόγος για όλα αυτά είναι ότι από “λάθος” (;) οι άνθρωποι της αναγέννησης επέλεξαν το ρεπουμπλικανικό σύστημα διακυβέρνησης, επινόησης των Λατίνων, αντί το δημοκρατικό, ορίζοντάς το συγχρόνως, διαπράττοντας λαθροχειρία, και δημοκρατικό. Άρα δεν υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας και ούτε μεταδημοκρατία.
Υπάρχει από την αρχή άλλο σύστημα διακυβέρνησης και στο σύστημα αυτό ταιριάζουν όλες οι διαφορετικές όψεις του, που βασιλεύουν και σήμερα στον πλανήτη ανάλογα με τις επικρατούσες κάθε φορά σε κάθε χώρα συνθήκες. Ακόμα και το καθεστώς του Χίτλερ, των Μουλάδων του Ιράν, όπως και αυτού του Βορειοκορεάτη, βρίσκουν θέση στη φασματική απεικόνιση των λαμπρών ρεπουμπλικανικών εξυπηρετήσεων των κάθε φορά αναγκών των ελίτ. Ναι, των ελίτ. Εκεί φτάσαμε να ονοματίζουμε τις εγκληματικές μαφίες ελίτ!
Ακόμα και στις πιο ήπιες μορφές του ρεπουμπλικανισμού η αρχή επιβίωσης είναι ο καθένας για πάρτη του και για να ανατραπεί αυτή η φορά πραγμάτων χρειαζόμαστε την ύπαρξη και λειτουργία ενός πραγματικού δημοκρατικού καθεστώτος. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η πραγματική ελίτ, δηλαδή η διανόηση, συνέβαλε και συνεχίζει να συμβάλει στον μαζικό αυτό εθισμό των πολιτών να πιστεύουν ότι διαβιούν, διαχρονικά, σε καθεστώς δημοκρατίας. Όλα τα εργαλεία είναι μπροστά μας και μπορούμε να αποκτήσουμε το δημοκρατικό καθεστώς, που είναι και το μόνο που εγγυάται την ευημερία όλων των πολιτών, εάν ξεπεραστεί η δυσκολία της εξάρτησης των πολιτών από το ρεπουμπλικανικό ναρκωτικό που λανσάρεται και ως δημοκρατικό.
Μια καλή αρχή θα ήταν η απόκτηση πολιτικών κομμάτων που θα λειτουργούν δημοκρατικά. Για να συμβεί αυτό δεν χρειαζόμαστε συνταγματικές αλλαγές, μόνον καταστατικές που θα στοχεύουν στην αφαίρεση του χρήματος από την πολιτική, στον τερματισμό των προσωπικών φέουδων, της εσωστρέφειας στο κόμμα, της οικογενειοκρατίας και του επαγγελματισμού της πολιτικής.
Όλα αυτά εξαφανίζονται με αλλαγή του τρόπου ανάδειξης των κομματικών στελεχών στα διάφορα όργανά του. Η χρήση της κλήρωσης για μια θητεία από ομάδα εθελοντών που ικανοποιούν συγκεκριμένα προαπαιτούμενα για κάθε επίπεδο οργάνου του κόμματος αντί της εκλογής. Με τα προαπαιτούμενα σχεδιάζεις την ανάδειξη της αξιοκρατίας και της πληρέστερης εκπροσώπησης σε αυτά που τώρα θα είναι, επιπλέον, και δημοκρατική.
Με τον ίδιο τρόπο καθορίζεται και η σύνθεση των κομματικών ψηφοδελτίων για τις βουλευτικές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Και για αυτές τις κατηγορίες η θητεία είναι μια. Εξαίρεση υπάρχει για τους επικεφαλής των ψηφοδελτίων και του αρχηγού του κόμματος για τους οποίους υπάρχει η δυνατότητα και δεύτερης θητείας. Σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται η κατάργηση του σταυρού προτίμησης, η δε σειρά ανάδειξης στο ψηφοδέλτιο δεν καθορίζεται πριν από τις εκλογές από κάποιο όργανο του κόμματος ή του αρχηγού του, αλλά μετά τις εκλογές πάλι δια της κλήρωσης, που είναι ηθικό και δημοκρατικό.
Με τον τρόπο αυτό όλοι οι υποψήφιοι εργάζονται για την αύξηση του ποσοστού του κόμματος. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι τώρα ο πολίτης ψηφοφόρος κρίνει περισσότερο το πρόγραμμα του κόμματος που είναι και ευκολότερο, από του να αξιολογεί τις διάφορες περσόνες, όπως γίνεται σήμερα, και να διαπλέκεται με αυτές.
Όπως φαίνεται από τα παραπάνω τρόπος, και μάλιστα απλός, υπάρχει για να απελευθερώσουμε τους πολιτικούς από τους ψηφοφόρους, που το ήθελε πολύ και ο Χαρίλαος Τρικούπης για να πάει μπροστά η Ελλάδα. Υπάρχουν και όλα τα μέσα. Απλώς οι διαδικασίες μέσα στο κόμμα αλλάζουν μόνον και η κοινωνία γλυτώνει από τον διεφθαρμένο σημερινό τρόπο. Με τον τρόπο αυτό τα πολιτικά κόμματα μεταμορφώνονται σε καθαρόαιμα δημοκρατικά κόμματα και η Τοπική Οργάνωση αποκτά απόλυτη εξουσία σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση του τοπικού προγράμματος ανάπτυξης του κόμματος, κάτι που θα αυξήσει το ενδιαφέρον των πολιτών να συμμετέχουν στα κοινά δια των πολιτικών κομμάτων που είναι και το ζητούμενο.
Πηγή: SLpress.gr
